Okrągłe tarcze pojawiają w wielu różnych czasach i kulturach, jednak wyróżnikiem kałkana jest z jednej strony lekka, ale bardzo wytrzymała konstrukcja ze spiralnie zwiniętych witek łączonych oplotem z nici, z drugiej zaś rozbudowany system uchwytów i pętli, dzięki któremu odpowiednio wyszkolony wojownik mógł się nią osłaniać z różnych stron, jednocześnie strzelając z łuku lub walcząc szablą czy włócznią, albo też jednym ruchem przerzucić ją na plecy, dla osłony w czasie ucieczki. Taka elastyczna technika posługiwania się kałkanem, idealnie dostosowana do koczowniczej taktyki naprzemiennych uderzeń i odwrotów, nieodmiennie przywodzi na myśl współczesnym widzom sceny z kreskówki „wojownicze żółwie ninja”…W niniejszym artykule chciałbym przedstawić wyniki moich doświadczeń nad rekonstrukcją sposobu trzymania, noszenia i przewożenia kałkana konno. O ile mi wiadomo, jest to pierwsza udana próba odtworzenia techniki posługiwania się taką tarczą. Mam nadzieję, że wnioski zainteresują osoby zajmujące się 'bojową' sztuką łuczniczą czy szermierczą.
